Indicaties voor het onderzoek

Het hematocriet (Hct) wordt gemeten om de aanwezigheid van bloedarmoede (anemie) te beoordelen, wat bijvoorbeeld de oorzaak kan zijn van vermoeidheidsklachten. Bij een onderzoek naar bloedarmoede wordt vaak niet alleen het hemoglobine (Hb) bepaald, maar ook een volledig bloedbeeld geanalyseerd. Dit omvat onder andere het hematocriet, leukocyten en andere bloedcellen. Na operaties of bevallingen wordt het Hb regelmatig gecontroleerd om na te gaan of er sprake is van aanzienlijk bloedverlies en om zo nodig een bloedtransfusie te overwegen.

(Patho-)fysiologie

Het hematocriet vertegenwoordigt het percentage van het totale bloedvolume dat door rode bloedcellen (erytrocyten) wordt ingenomen. Deze parameter kan op twee manieren worden bepaald:

• Directe meting door microcentrifugatie.
• Indirecte berekening door het aantal rode bloedcellen (RBC) te vermenigvuldigen met het gemiddelde celvolume van de erytrocyten (mean corpuscular volume, MCV).

Moderne bloedanalyseapparaten maken gebruik van de indirecte methode, die als voordeel heeft dat storende factoren, zoals plasmatische sequestratie, worden vermeden.

Interpretatie van de resultaten

De waarden van het hematocriet zijn indicatief en kunnen variëren afhankelijk van leeftijd, fysiologische omstandigheden (zoals zwangerschap), etnische afkomst en de hoogte boven zeeniveau.

Verhoogde waarden:

• "Echte" polyglobulie, zoals bij polycythaemia rubra vera of de ziekte van Chuvash.
• Hemoconcentratie door bijvoorbeeld uitdroging (dehydratatie).
• Roken.

Verlaagde waarden:

• Anemie (bloedarmoede) van diverse oorzaken.
• Hemodilutie (verdunning van het bloedplasma).